lunes, noviembre 24, 2008

A lo nafarroa..


Hacía mucho que no subía una foto en la que apareciese yo... así que aprovecho una de mi fin de semana navarro...

Visita a la tierra que hospeda a mi hermano durante casi dos meses... a las orillas del río Arakil ("a las orillas", nunca mejor dicho, porque el balcón se convertía por momentos, en un inmejorable trampolín para darse un frío chapuzón)... Visita fugaz por Pamplona y su entorno (valle de la Valdorba)...

Y regreso con el carrusel deportivo (derrota de la Unión justo en mi paso por Valladolid (ya es casualidad) y consecución de la copa Davis incluída)

Cada vez estoy más seguro de esta afirmación... uno de mis mayores placeres es conducir de noche... ya véis... Soy muy simplón...

Por cierto, buen consejo el de Bukowski... Dieciocho días después, no sé si sería bueno o malo... lo que sí sé es que ahora no es apropiado... pienso demasiado, le doy muchas (no excesivas) vueltas a las cosas... ya véis... no soy tan simplón...

P.d: ...después del sujeto, no va nunca coma... que bien me lo enseñó de pequeño Mariló...

martes, noviembre 18, 2008

Je veux jouer un joue...


Partager n'est plus vivre quand ce que tu partages est ce que tu aimes le plus...

Partager est une douleur, seulement réduits au silence par les cris de joie quand je te vois...

J'encore relis ce livre que tu m'as enseigné... ce qui est devenu un poême et puis, une chanson... Ce qui me disait que je ne devrais jamais t'oublier...

J'en ai marre de ne pas t'avoir... Je voudrais t'avoir toujours... toutes les heures... Seulement si tu voulais...

Je ne l'appelle "niaiserie"... je l'appelle courage...

Peut-être, je devrais m'eloigner... et qu'est-ce que je remporterais? Une éloignement physique, et la même proximité sentimentale... Deux ans, peut-être trois, le distance ne t'est éloignée de moi non plus...

Si tu n'étais pas si lâche... Si tu te laissais aimer...


La imagen: "Le Baiser" (El beso) de Rodin...

lunes, noviembre 17, 2008

La casualidad que estábamos esperando...



Estas noches te espero mirando al Sol...
¡Venga valiente!
¡Salta por la ventana!

Es bueno que las vidas tengan varios círculos. Pero la mía, mi vida, sólo ha dado la vuelta una vez y no del todo. Falta lo más importante. He escrito tantas veces su nombre dentro. Y aquí, ahora mismo, no puedo cerrar nada..

Voy a quedarme aquí todo el tiempo que haga falta. Estoy esperando la casualidad de mi vida, la más grande, y eso que las he tenido de muchas clases. SI. Podría unir mi vida uniendo casualidades. La primera y la más importante fue la peor…



Los amantes del círculo polar - Julio Medem (1998)

miércoles, noviembre 12, 2008

Dla Ciebie... Por ti...


Myslovitz - Dla Ciebie


Dla Ciebie
Mógłbym zrobić wszystko
Co zechcesz powiedz tylko
Naprawdę na dużo mnie stać

Dla Ciebie
Mógłbym wszystko zmienić
Mógłbym nawet uwierzyć
Naprawdę na dużo mnie stać

Dla Ciebie
Zrywam polne kwiaty
Szukam tych najrzadszych
Naprawdę na dużo mnie stać

Najchętniej zamknąłbym Cię w klatce
Bo kocham na Ciebie patrzeć
Naprawdę na dużo mnie stać

To wszystko czego chcę
To wszystko czego mi brak
To wszystko czego ja
Nigdy nie będę miał [2]

Otwórz oczy zobacz sam
Przed nami mgła

Dla Ciebie
Mógłbym zrobić wszystko
Co zechcesz powiedz tylko
Naprawdę na dużo mnie stać

Przez Ciebie
Wpadłem w głęboką depresję
Już teraz nie wiem kim jestem
Bo naprawdę na dużo mnie stać

To wszystko czego chcę
To wszystko czego mi brak
To wszystko czego ja
Nigdy nie będę miał

Otwórz oczy zobacz sam
Przed nami mgła

Zamykam oczy
Nie chcę widzieć
Nie chcę czuć
Czy to koniec już
To koniec już





Por ti podría hacer cualquier cosa.
Sólo dime qué quieres...
Hay mucho que puedo hacer...

Por ti, podría cambiar las cosas.
Cambiaría incluso mis principios...
Hay mucho que puedo hacer...

Por ti, recojo flores del bosque,
y busco las extrañas durante horas...
Hay mucho que puedo hacer...

Me encanta encerrarte conmigo,
Porque adoro observar tu mirada...
Hay mucho que puedo hacer...

Esto es todo lo que quiero ahora,
Esto es todo lo que no logro encontrar,
Esto es todo lo que necesito,
y creo que no lo lograré en mi vida...

Tengo los ojos abiertos...
y, sin embargo, mira esto...
Hay niebla alrededor...

Por ti, podría hacer cualquier cosa.
Sólo dime qué quieres...
Hay mucho que puedo hacer...

Caigo... me hundo en depresiones...
No sé quién soy ahora,
pero sigue habiendo mucho que puedo hacer...

Esto es todo lo que quiero,
Esto es todo lo que no logro encontrar,
Esto es todo lo que necesito,
y creo que no lo lograré en mi vida...

Tengo los ojos abiertos,
y, sin embargo, mira esto...
Hay niebla alrededor...

Cierro por fin los ojos.
Necesito dejar de ver, dejar de sentir.
Si este es el fin, es el fin.



Una de mis canciones favoritas de esa rara música polaca que me ha ganado poco a poco (y que recomiendo como loco) Canción triste, quizá incluso desoladora... Pero es bonito pensar que las historias tristes quedan en las canciones y que la vida puede ser una canción nueva...

¿Y si el fin no es el fin? ¿Y si desaparece la niebla? ¿Y si sé que voy a sacarte una bella sonrisa sólo con este "Y si"? ¿Y si sí?

Yo, por si acaso, sigo con mis ojos abiertos... y con ganas de "encerrarte conmigo"...

martes, noviembre 11, 2008

Tres letras.. UPyD


Llevaba en mi cabeza ya un tiempo, pero lo he mantenido escondido (algo que a mí me cuesta) para tomar la decisión desde la mayor objetividad posible.

Siempre he pensado que afiliarse a un partido, era precisamente eso... estar "partido", dividido, coaccionado en la libertad de elección a la hora de votar... pero entonces, en sus estatutos, leí frases como éstas:

4.- Derecho a impugnar los acuerdos de los órganos del partido que estimen contrarios a la Ley o a los estatutos.

7.- Derecho a divulgar sus propuestas en el interior del partido con el apoyo de los órganos de dirección, con vistas a mantener debates internos sobre cuestiones de política general o sectorial y de programa, y sobre asuntos de la organización.

y sobre todo,

8.- Derecho a expresar públicamente sus puntos de vista sobre cuestiones políticas o de interés general, manifestando libremente sus acuerdos o desacuerdos con la línea oficial del partido.

y me he decidido...

y lo que no es poco... me he decidido a hacerlo público...

A partir de hoy, mi voto es público... y seguramente os sorprenderá que mi primera, y espero que única, afiliación a un partido haya caído del lado de Rosa Díez... pero... tras la inutilidad del que ahora nos dirige y las ganas de disfrutar de carguito, a parte de las numerosas traiciones, del que hoy está en la oposición, me han hecho darle mi confianza (meditada y razonada durante meses) a un nuevo y pequeño partido que deseo que poco a poco vaya dejando de ser pequeño y vaya cambiando la forma de hacer política en este país...

No tengo la más mínima intención de meterme en política (desde luego)... pero sí quería mostrar mi apoyo de forma distinta a gente que creo digna...

viernes, noviembre 07, 2008

Diálogos escondidos...


- ¿Has escrito algo?
- Un poco
- ¿Es bueno?
- Nunca se sabe hasta dieciocho días más tarde.


(Charles Bukowski - Mujeres, 1978)

miércoles, noviembre 05, 2008

Minutos musicales...

Ahí dejo una de 60's & 70's... Que me apetecía hoy...

Volver a las fuentes siempre es divertido y te alegra la cara... Pruébalo...


Lynn Anderson - Rose Garden



Nancy Sinatra - These boots are made for walking



Matt Monro - No puedo quitar mis ojos de ti

lunes, noviembre 03, 2008

Ayer y hoy...



En su día fue un terraplén tenebroso a donde tan sólo iban a parar viejos balones que quedarían allí olvidados. Una especie de temor infantil rodeaba aquella manzana...

Era una pequeña selva, a modo de local comercial inmenso, que generaba por sí misma, esa aureola de incursión en lo ajeno, que a chicos de diez años tanto impresiona...

Arboleda, flores, plantas desconocidas, que acabarían por ocupar un espacio en casas señoriales y humildes, compartían, mientras tanto, nuestros ratos de esparcimiento por aquellas edades...


Un pequeño y nada simpático anciano velaba por la seguridad de sus plantas ante las hordas juveniles que año a año deambulaban por y sobre sus propiedades... Un balón golpeado excesivamente elevado significaba el fin de la posesión sobre tan preciado objeto, para que aquel pequeño anciano pasase a ser ahora su nuevo dueño...

Sólo algunos valientes se atrevieron alguna vez a desafiar la potestad de aquel buen hombre haciendo pequeñas incursiones, seguramente cargadas de emoción, intensidad y miedo (por qué no decirlo)...

Nunca me encontré yo entre aquellos aleccionadores de riesgo y orgullo, todo sea dicho...

Sin embargo, esa valentía que nunca tuve para saltar la pared que separaba el patio de lo desconocido, la experimento ahora a cada instante, deseoso de encontrarte de nuevo entre mis brazos... Quién me diría que la zona más oscura, intrigante y tenebrosa de mi infancia (feliz, por cierto) se convertiría con el paso de los años en mi pequeño refugio, mi país soñado en el que sólo existimos tú y yo...

Te compro un pedacito de suelo... y dentro de él déjame viajar por medio mundo, hasta que un buen día, des un paso fuera y veas que no soy tan feo...



El cuadro... Plantación de 7000 robles de Nicolás García Uriburu

No sabes, mi vida, lo que ahora daría
por recibir esa paliza de otro que no te enseñaría
ni la mitad de lo que te enseñé yo.

Los crímenes de la calle Gondomar - Deneuve